Πολλοί από εμάς τους γονείς έχουμε ακούσει συχνά από τα παιδιά μας τις ακόλουθες φράσεις: «η γιαγιά μου με πάντα με αφήνει να φάω σοκολάτα», «ο παππούς μου έδωσε λεφτά και θα πάρω παγωτό» ή «η γιαγιά με αφήνει να κάνω ότι θέλω, εσύ είσαι κακιά».

Είναι γεγονός ότι το να είναι κανείς παππούς η γιαγιά είναι μια εμπειρία που χαρίζει ευτυχία, πληρότητα και νόημα στη ζωή! Το να έχει ένα παιδί παππού ή γιαγιά, ζει μια εμπειρία μοναδική και ασύγκριτη!

Τα παιδιά έχουν ανάγκη τους παππούδες τους, σχεδόν όσο και τους γονείς τους. Ο ρόλος των παππούδων βέβαια είναι διαφορετικός από αυτόν των γονιών. Η κύρια ευθύνη του μεγαλώματος και της ανατροφής πέφτει στους ώμους των γονιών και έτσι ο ρόλος των παππούδων και των γιαγιάδων αποπνέει μια ευχάριστη αίσθηση ελευθερίας για το παιδί.

Η μεγάλη αγάπη της γιαγιάς και του παππού για το εγγόνι τους, αλλά και το γεγονός ότι καμιά φορά δεν μπορούν να δεχτούν τόσο εύκολα ότι τον πρώτο λόγο έχουν οι γονείς του παιδιού στο μεγάλωμά του, τους κάνει, μερικές φορές, να εμπλέκονται περισσότερο από όσο χρειάζεται στην ανατροφή του, να γίνονται ελεγκτικοί, επικριτικοί και να παρεμβαίνουν χωρίς να τους έχει ζητηθεί.

Εκεί θα πρέπει να μπουν κάποια όρια καθώς το παιδί δεν μπορεί να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που τα πάντα είναι επιτρεπτά.

Από την άλλη πλευρά ο παππούς και η γιαγιά, όταν καλούνται να βοηθήσουν στο μεγάλωμα του παιδιού, κυριολεκτικά ξαναγίνονται παιδιά, καθώς η σχέση αυτή τους αναζωογονεί! Φυσικά, πολλές φορές εν γνώσει τους «κακομαθαίνουν» τα εγγόνια, αφού το μόνο που θέλουν είναι να τα βλέπουν ευτυχισμένα και χαρούμενα!

ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΠΟΥ ΘΕΤΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ

Σε καμία όμως περίπτωση δεν πρέπει να παίρνουν αυθαίρετα αποφάσεις για το μεγάλωμα του παιδιού και να ακυρώνουν με αυτό τον τρόπο τον γονέα στα μάτια του παιδιού.

Υπεύθυνοι για το μεγάλωμα του παιδιού είναι οι γονείς.

Έτσι λοιπόν οι παππούδες θα πρέπει να λειτουργούν με γνώμονα το πρόγραμμα των γονέων.

Βέβαια, κάποιες φορές οι παππούδες παρεμβαίνουν καλοπροαίρετα, σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο πρέπει και προκαλούν άθελά τους συγκρούσεις είτε ανάμεσα στο ζευγάρι είτε ανάμεσα στα παιδιά και στους γονείς τους. Π.χ. γίνονται σύμμαχοι με τα παιδιά για να μην τα δυσαρεστήσουν σε διάφορα θέματα όπως είναι η διατροφή τους ή οι συνήθειες του ύπνου.

Το αποτέλεσμα είναι πως το παιδί αρνείται να συνεργαστεί με τους κανόνες που ορίζουν οι γονείς πάνω στα συγκεκριμένα θέματα και στη συνέχεια οι γονείς έρχονται σε σύγκρουση και με τα παιδιά και με τους παππούδες.

ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

• Τι γίνεται όμως όταν οι γονείς παραπονιούνται για τα ανάμικτα μηνύματα που παίρνουν τα παιδιά από τους παππούδες;
• Τι γίνεται όταν η αυξημένη συμμετοχή των παππούδων και γιαγιάδων δημιουργεί επιπλοκές;
• Μπορεί να επηρεάσει αρνητικά η εμπλοκή των παππούδων τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών;

Πως μπορούν οι γονείς να θέσουν τα όρια τους; Και τι να κάνουν σε αυτή τη περίπτωση;

Όπως λοιπόν όλες οι σχέσεις, έτσι και η σχέση των γονιών, των παππούδων και των παιδιών θέλει δουλειά για να πετύχει και να διατηρηθεί η σωστή ισορροπία.

Για να βρεθεί  λοιπόν η χρυσή τομή χρειάζεται:

• Μιλήστε μαζί τους με ήρεμο και ευγενικό τρόπο.
• Εξηγήστε τους ότι πρέπει να ακολουθούν κοινή γραμμή στο μεγάλωμα των παιδιών.
• Προσπαθήστε να τους εξηγήσετε πως εσείς οι γονείς είστε υπεύθυνοι για εκείνα, σε θέματα όπως υγείας, σχολείου, διατροφής και πολλά ακόμη.
• Όταν αναφέρουν, πως ξέρουν καλύτερα από εσάς, κρατήστε την ψυχραιμία σας και επωφεληθείτε από τις συμβουλές τους!
• Δεχθείτε την καλοπροαίρετη κριτική. Είναι αδύνατο να τα γνωρίζουμε όλα. Θυμηθείτε επίσης ότι, αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι το «καλό» του παιδιού.
• Εμπιστευθείτε τον εαυτό σας. Γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα τις ικανότητες σας και τις αδυναμίες σας. Ξέρετε αν αγχώνεστε εύκολα ή αν μένετε ψύχραιμοι. Εμπιστευθείτε το ένστικτό σας. Αν νοιώθετε ότι, «πρέπει να πάμε στο γιατρό» ακόμα και όταν οι γονείς σας, σας λένε ότι, «ένας πυρετός είναι, το παρακάνετε εσείς οι νέοι γονείς», πηγαίνετε το παιδί σας στο γιατρό.
• Πιστέψτε ότι είστε ικανοί ως γονείς. Εσείς και ο/η σύζυγός σας σας είστε οι καταλληλότεροι για να πάρετε αποφάσεις που αφορούν το παιδί σας.
• Μοιραστείτε με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τις νέες πληροφορίες που μαθαίνετε. Πάρτε τους μαζί σας μία μέρα στον παιδίατρο. Παρακινήστε τους να έρθουν σε ένα σεμινάριο που αφορά στην συμπεριφορά των παιδιών. Βάλτε τους στη ζωή σας με έναν δημιουργικό τρόπο.
• Ζητείστε από τον/την σύζυγό σας να βρείτε από κοινού τρόπους ώστε να οριοθετήσει ο καθένας τους δικούς του γονείς.
• Επαινέστε, παρουσία των γονιών σας, τον/την σύζυγό  σας. Πείτε για παράδειγμα: «Η γυναίκα μου είναι καταπληκτική μητέρα. Τη θαυμάζω για τον τρόπο που βάζει όρια αλλά είναι και γλυκιά μαζί με τα παιδιά». Ή πείτε «Ο άντρας μου είναι θαυμάσιος πατέρας, παίζει με τα παιδιά και τους αλλάζει πάνες καλύτερα και από εμένα.»

Βιβλιογραφία:

Craig, G. J. & Baucum, D. (2002). Human Development. Prentice Hall, USA.

Rogge, J. U. (2007). Οικογένεια: Χωρίς Χάος Δεν Γίνεται. Ας δούμε πώς θα συμβιώσουμε μαζί του. Εκδόσεις Θυμάρι, Αθήνα.

Γεράσιμος Ρούσσος

• Επιστημονικός Υπεύθυνος Διεπιστημονικού Κέντρου: «ΑΝΑΠΤΥΞΗ & ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ»
• MSc στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία
• Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
• Εκπαιδευτής Εκπαιδευτών & Εκπαιδευτής Ενηλίκων
• Παιδιατρικός Εργοθεραπευτής S.I.T. –  Εμψυχωτής

Για οποιαδήποτε ενημέρωση ή πρόσθετη πληροφόρηση, παρακαλώ μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο 210-2792955  &  6934-457847